Afleidingen en iedereen een (auto)biografie?
Ik weet niet hoe het andere auteurs vergaat in deze tijd, maar ik heb moeite om mij te concentreren op mijn werk. Als je in je eentje op je kamertje aan het schrijven bent, liggen afleidingen op de loer. En met afleidingen bedoel ik vooral alle nieuwssites en natuurlijk de onvermijdelijke social media. Ik wil niets missen, maar tegelijkertijd wil ik eigenlijk helemaal niet weten wat er zich allemaal afspeelt in de wereld. Het is dubbel, zeker ook omdat ik op mijn schrijfdagen goed plan wat ik wil doen. Ik heb een paar opdrachten lopen en daarnaast streef ik altijd naar minstens duizend woorden voor mijn nieuwe boek. Inmiddels heb ik een aardige start gemaakt met het derde deel van de Theetuin serie waarvoor nog een titel bedacht moet worden. Ik geniet ervan om over Texel te schrijven en om de nieuwe personages te leren kennen, maar eerlijk is eerlijk: zelfs Texel kan mij er niet van weerhouden om om het kwartier weer een excuus te vinden om een nieuwssite te bezoeken.
Goede afleiding
Het nieuws leidt me af, maar niet op een goede manier natuurlijk. En ik vraag me ook echt af wat ik nu met al die informatie moet. Uiteindelijk kan ik er niet zoveel mee: iets met een cirkel van invloed waar ik in het verleden over heb geleerd. Het beste is om al die nieuwsellende eens even echt los te laten. En dat probeer ik ook: door te schrijven, maar vooral ook door lezen. Ik lees graag en veel. Mijn schrijfkamer staat vol met boeken. Die staan er niet voor de sier. Ik beschouw mezelf een beetje als een verzamelaar, een verzamelaar van historische biografieën. Inmiddels heb ik er al aardig wat en daar ben ik best trots op. Het inspireert me om over het leven van anderen te lezen. Omdat ik daarnaast geïnteresseerd ben in geschiedenis, zijn historische biografieën de boeken van mijn keuze. Daarin kan ik mezelf even helemaal verliezen en deze huidige tijd even helemaal vergeten. Niet dat het vroeger allemaal zo leuk was, maar het is ontzettend boeiend om te lezen hoe mensen hun problemen overwonnen en een succes maakten van hun bestaan.
Iedereen een (auto)biografie
Biografieën zijn in zag ik vandaag in de boekenwinkel. Het lijkt wel alsof iedereen die een keer op TV is geweest zijn eigen (auto) biografie moet hebben. Anders tel je niet meer mee. Ook al ben je nog geen 18, dan laat je toch een biografie schrijven. Natuurlijk ben ik ook ijdel genoeg om mijn levensverhaal voor het nageslacht te willen nalaten. Ik heb dus ook al een paar anekdotes van mijn leven vastgelegd. Niet dat ik mijn autobiografie nu gelijk in stapels in de boekhandel zie liggen: ik ben tenslotte nooit op TV geweest (op een bezoek aan ‘Koffietijd’ na. Ook wel leuk om over te vertellen in die autobiografie). Zitten lezers nu echt te wachten op al die levensverhalen? Ikzelf vind die verhalen over anderen eindeloos boeiend. Ze zijn voor mij in deze tijd een fijne afleiding, beter dan die nieuwssites. Maar moet iedereen nu echt zijn (auto) biografie (laten) schrijven? Sommige mensen hebben nog een heel leven voor zich als hun (auto) biografie verschijnt. Ik koop die verhalen zelden, immers; het verhaal is nog niet ‘af’. En ben je als je zo jong bent in staat reflectief terug te kijken op je leven? Ik worstel al met mijn verhalen uit mijn jeugd, heb moeite ze goed op papier te zetten ondanks mijn ervaring. Dus voorlopig houd ik het maar even bij het lezen van biografieën. Het helpt me om te ontspannen en om daarna met nieuwe inspiratie en hopelijk zonder verdere afleidingen verder te werken aan mijn roman.
